Franciszek Osmański
Patron sali nr 31
Franciszek Osmański
Patron sali nr 31
Mecenat sprawuje: Przedsiębiorstwo Wielobranżowe PUH R. Kuchta.
Data nadania imienia: 8 listopada 2002 r.
Urodził się 26 stycznia 1886 r. w Szubinie w rodzinie nauczycielskiej. W 1907 r. ukończył Seminarium Nauczycielskie w Rogoźnie i rozpoczął pracę w powiecie wągrowieckim. Uczestniczył w Powstaniu Wielkopolskim. 1 maja 1919 r. objął posadę nauczyciela i kierownika powszechnej 6-klasowej szkoły katolickiej w Gołańczy. Uroczystość poświęcenia szkoły, która rozpoczęła działalność w odrodzonym państwie polskim oraz wprowadzenia pierwszego polskiego nauczyciela odbyła się 3 czerwca 1919 r. Po uroczystej mszy w kościele młodzież oraz władze oświatowe udały się do szkoły. W parku przed budynkiem ks. M. Szukała wygłosił okolicznościową mowę, nazwał szkołę ,,córkę kościoła chrystusowego’’ i dokonał jej poświęcenia. Dowódca 9 pułku piechoty kapitan Prądzyński przemawiał jako władza wojskowa i określił szkołę,, podstawą wojska i państwa polskiego’’. Powiatowy inspektor szkolny zachęcał rodziców do współpracy. Od tej chwili znikł stary system pruski i rozpoczęła się w gołanieckiej szkole polska nauka i wychowanie. Następnie powitano nowego kierownika, życząc mu wszelkiej pomyślności. Ten złożył tzw. zobowiązanie służbowe. W tym czasie w szkole pracowały 3 siły pomocnicze i 1 nauczyciel. Osmański miał 24 lekcje, Cegielski 18, a każda siła pomocnicza -30 lekcji tygodniowo. W 6 klasach uczyło się 278 uczniów. Kierował szkołą do 1 września 1923 r., kiedy to Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia wezwało Go do służby w Seminarium Nauczycielskim Męskim w Rogoźnie. W 1923 r. został nauczycielem śpiewu i muzyki. W 1929 r. jako wzorowemu nauczycielowi i wychowawcy dyrekcja powierzyła Mu obowiązki opiekuna młodych Polaków z Niemiec, którzy zdobywali tu kwalifikacje. Stworzył w seminarium chór i orkiestrę, jakimi mogłaby się poszczycić niejedna szkoła muzyczna. Uczył obowiązkowo gry na skrzypcach, a zainteresowanych - dodatkowo na trąbkach, fletach, fortepianie i organach. Wychowankowie Profesora słynęli z wysokiej kultury muzycznej. Nauczyciele pracujący w polskich szkołach w Niemczech, dzięki pieśni i muzyce polskiej, krzewili i umacniali patriotyczną postawę rodaków. Po wybuchu II wojny światowej jako ochotnik brał udział w obronie Warszawy. Po powrocie do Rogoźna został aresztowany i osadzony w więzieniu. Zmuszany był do ciężkiej pracy fizycznej. W grudniu 1939 r. wysiedlony został wraz z rodziną do Sokołowa Podlaskiego, gdzie uczył młodzież na tajnych kompletach. Po wojnie wrócił do pracy w Liceum Pedagogicznym w Rogoźnie. W 1957 r. obchodził 50- lecie pracy nauczycielskiej. Był działaczem Związku Nauczycielstwa Polskiego, Polskiego Związku Zachodniego, Towarzystwa Powstańców i Wojaków. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym i Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarł 4 listopada 1959 r.
